Ηθοποιός πρώτης γραμμής, αγαπητός, λαοπρόβλητος και στο κέντρο μιας σειράς αμφιλεγόμενων κριτικών και δημοσιευμάτων, που τον κατηγορούν για έπαρση, υπεροψία, σταριλίκι. Τον νοιάζει; Ο Πέτρος Φιλιππίδης απαντάει σε όλα.
Το να τον παρακολουθείς –πάνω ή κάτω από τη σκηνή ή στη διάρκεια μιας πρόβας– είναι εξαντλητικό. Έπειτα από ένα τέταρτο, νιώθεις σαν να σε έχει ρουφήξει ένας στρόβιλος ενέργειας – απ’ όπου περνάει ο Πέτρος, σηκώνει σκόνη, αφήνει λόγια, φωνές, γέλια, ατάκες, έπιπλα, φώτα, ανέκδοτα, παρατηρήσεις, μαντίλια, ιδρωμένα ρούχα.
Το περασμένο καλοκαίρι μπορεί να ήταν και το πρώτο μετά από 28 χρόνια που δεν δούλεψε. «Είδα πολύ θέατρο, πολλά πράγματα, μου απαντήθηκαν πολλά ερωτήματα, κατάλαβα πολλά για τη δουλειά μας. Έμαθα, θαύμασα, αηδίασα, έκανα διακοπές, φιλοξενούμενος σε πάρα πολύ ωραία μέρη της Ελλάδας από αγαπημένους φίλους. Πέρασα υπέροχα, ηρέμησα, ξεκουράστηκα. Απ’ την άλλη, όμως, οικονομικά ζορίστηκα. Αν δεν δουλεύεις σήμερα, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Κανείς μας δεν έχει την πολυτέλεια της ανάπαυλας».
Ωστόσο, κλασικά comedy sitcoms, όπως το 50-50, όπου πρωταγωνιστούσε, κάνει σήμερα περίπου ίδια νούμερα τηλεθέασης με την πρώτη φορά που προβλήθηκε. «Με ρωτάς γιατί συμβαίνει αυτό; Άγνωστο! Αυτό είναι αντικείμενο προς μελέτη! Όπως και να έχει, το κοινό ξέρει καλά τι θέλει. Το κοινό προτιμάει –και με μεγάλη διαφορά– να δει ελληνική σειρά. Γιατί δεν γυρίζονται ελληνικές σειρές; Η απάντηση είναι απλή: Δεν υπάρχουν τα χρήματα».
Υπάρχουν, όμως, δημοσιεύματα που επιμένουν πως φέτος σχεδιάζει ένα δυναμικό comeback στο γυαλί. Αλήθεια ή όχι; «Υπάρχουν κάποιες προτάσεις, καλές, ενδιαφέρουσες. Κάνουμε κάποιες συζητήσεις, ακόμα όμως τίποτα δεν είναι ανακοινώσιμο».
Το συνηθισμένο παράπονο των κωμικών, ακόμα και των πιο αγαπητών, είναι πως μερικές φορές ο κόσμος τείνει να μην τους θεωρεί «σοβαρούς» ηθοποιούς. Πιστεύει άραγε πως κάποια από τα πράγματα που έκανε στην τηλεόραση του στέρησαν το credit για να κάνει πιο σημαντικά πράγματα στο θέατρο; «Kαθόλου. Μια χαρά σημαντικά και σοβαρά πράγματα κάνω στο θέατρο. Δεν είμαι εγώ εκείνος που βάζει ταμπέλες. Ποτέ δεν το έκανα αυτό. Πιστεύω μάλιστα πως αυτό γίνεται από ανθρώπους που έχουν κάποιες αδυναμίες. Εγώ δεν είχα. Ούτε έχω».
Είναι μοιραίο να αναρωτηθεί κανείς μήπως αυτή είναι μια απάντηση στις σκληρές δηλώσεις του Σταύρου Ξαρχάκου για το αν ο Φιλιππίδης και ο Λαζόπουλος είναι συμβατοί με τον «εκπαιδευτικό χαρακτήρα» του Εθνικού Θεάτρου. Δεν το σχολιάζει. «Το μόνο που θέλω να πω είναι πως εγώ μέχρι σήμερα ό,τι ήθελα να κάνω στο θέατρο το έκανα. Και ό,τι θα θελήσω να κάνω στο μέλλον πιθανολογώ πως θα μπορέσω να το κάνω».
Υπάρχει όμως και κάτι, παραδέχεται, που δεν θα μπορέσει να κάνει ποτέ: Nα παίξει μαζί με την Τζένη Καρέζη. «Την αγαπούσα πολύ την Τζένη. Τη θαύμαζα απεριόριστα, καιγόμουν να παίξω μαζί της. Πίσω στο 1990, λοιπόν, εγώ μόλις είχα βγει από το Θέατρο Τέχνης κι έπαιζα σε μια επιθεώρηση στο Αθήναιον, το Είπαν του Ψηλού να Τρέξει. Στην πρεμιέρα είχε έρθει όλο το ελληνικό θέατρο, από Καρέζη, Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ και Βουτσά μέχρι Βογιατζή και Παπαβασιλείου. Οι πάντες. Την άλλη μέρα κιόλας είχα απίστευτες προτάσεις. Οι μόνες που δεν με είχαν πάρει ήταν η Παπακωνσταντίνου και η Αδαμάκη, που ετοίμαζαν μια παράσταση στο Μουσούρη –το Στο Τσακ, όπου τελικά έπαιξα κιόλας, αφού αυτοπροτάθηκα–, και η Καρέζη. Τι έκανα; Της τηλεφώνησα, της συστήθηκα και την παρακάλεσα να παίξω μαζί της – τότε ετοίμαζε το Διαμάντια και Μπλουζ της Λούλας Αναγνωστάκη. “Ξέρετε” μου λέει “ευχαρίστως, αλλά δεν υπάρχει ρόλος”. “Δεν με πειράζει” επέμενα εγώ “ό,τι να ’ναι δώστε μου, αρκεί να βρεθώ μαζί σας στη σκηνή”. Τέλος, δεν γινόταν. Ήρθε, όμως, να με δει στην παράσταση εκείνο το χειμώνα, στο Μουσούρη. Ήρθε στην πρεμιέρα. Χαρούμενος εγώ, το έργο έσκιζε, αγκαλιές, φιλιά, συγχαρητήρια. Την περίμενα στα παρασκήνια. Δεν ήρθε. Απογοητεύτηκα. Βγαίνοντας, όμως, από το θέατρο, τι να δω; Με περίμενε, μόνη της, στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ήθελε να με συγχαρεί ιδιαιτέρως. Με αγκάλιασε, με φίλησε, μου είπε πως με θαύμασε, πως πίστευε ότι είμαι μεγάλο ταλέντο, μου υποσχέθηκε ότι στην επόμενη δουλειά της θα ήμασταν οπωσδήποτε μαζί. Αλλά δεν υπήρξε επόμενη δουλειά για την Τζένη. Το Διαμάντια και Μπλουζ ήταν η τελευταία της...».
Από τότε πέρασαν είκοσι τρία χρόνια. Φέτος ο Πέτρος Φιλιππίδης ανεβάζει στο Μουσούρη τον Φον Δημητράκη του Δημήτρη Ψαθά, μια κωμωδία «σχεδόν μη κωμωδία», όπως λέει ο ίδιος. Ένα κωμικό δράμα ή μια κωμωδία δραματική, διαχρονική, πολιτική, πικρή, επίκαιρη, εύστοχη, που το συγκρίνει με τα «πιο σπουδαία έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου». Είναι αισιόδοξος για το θεατρικό χειμώνα; «Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Πρέπει να τολμάμε να κάνουμε, όταν χρειάζεται, μεγάλες αλλαγές».
Πρόσφατα το όνομά του βρέθηκε στις επικεφαλίδες κακών κριτικών, αμφιλεγόμενων δημοσιευμάτων. Νιώθει πως είναι στόχος κάποιας επίθεσης; «Δεν ξέρω, να σου πω την αλήθεια. Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως δεν είμαι κακός άνθρωπος. Τώρα, αν σε κάποιον δεν αρέσουν όσα κάνω ή αυτά που λέω ή ο τρόπος που παίζω, είναι σεβαστό. Δεν με πειράζει η κακή κριτική, αρκεί σ’ αυτή να υπάρχει ένα στοιχείο αντικειμενικότητας. Να είναι τεκμηριωμένη».
Στο facebook, πάλι, βρέθηκε στο κέντρο μιας μεγάλης πολεμικής. Συνεχίζει να απέχει από τα social media; «Ναι. Όχι γιατί το θεωρώ βλακεία ή χάσιμο χρόνου να έχω λογαριασμό στο facebook, όχι. Ας πούμε πως είναι κάτι που εμένα δεν μου πάει, όπως δεν μου πάει, π.χ., και το bungee jumping».
Και τι θα απαντούσε σε όσους δηλώνουν πως «ο Φιλιππίδης παραέγινε σταρ για να μπορεί να εξελιχθεί ερμηνευτικά;». «Δεν καταλαβαίνω τι εννοούν. Εγώ, πάντως, δεν αισθάνομαι σταρ. To τραγικό είναι πως οι περισσότεροι ασχολούνται με την εικόνα ενός ανθρώπου και κανένας δεν ξέρει πραγματικά τον άνθρωπο. Συνήθως ξαφνιάζομαι όταν διαβάζω αυτά που γράφονται για μένα, όσο και ο υπόλοιπος κόσμος. Αλλά ό,τι γράφεται δεν είναι απαραίτητο να ισχύει κιόλας».
Η πολιτική συγκυρία είναι ένα από τα «δικά του», τα δικά μου, τα δικά μας. Λέει πως ανήκει σε μια γενιά που έχει κατέβει στους δρόμους, έχει παλέψει, έχει διεκδικήσει, έχει φάει ξύλο. Αυτό που ζούμε σήμερα τον θλίβει. «Είμαι εναντίον της βίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δεν μπορώ να βλέπω να σκοτώνονται άνθρωποι. Είναι κάτι περισσότερο από τραγικό, σκέτος κανιβαλισμός. Φυσικά το πολιτικό σύστημα έχει παίξει κι αυτό το ρόλο του για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Υπάρχει σήμερα κανένας ανάμεσά μας που να μη νιώθει προδομένος; Δεν μας γεμίζει όλους πίκρα και οργή το να βλέπουμε ότι οι άνθρωποι που πιστέψαμε πως είχαν όραμα και θα τραβούσαν τη χώρα μπροστά μάς πρόδωσαν με το χειρότερο τρόπο; Όμως ο κόσμος τώρα πρέπει να μείνει ενωμένος. Ό,τι άρρωστο, πρόστυχο, χυδαίο υπάρχει μες στην κοινωνία η ίδια η κοινωνία πρέπει να το απομονώσει. Να αποβάλει τα αποστήματα».
Τις ίδιες κουβέντες κάνει και με το γιο του, τον Δημήτρη, που είναι πλέον 17 χρόνων – κουβέντες για πολιτική, ζωή, έρωτα, γυναίκες. Για το μέλλον.
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου